Օգոստոսի 27-ին, իր տան բակում, իր ծննդյան օրը կայացավ արցախյան 44 -օրյա պատերազմում զոհված ավագ լեյտենանտ Արմեն Գրիգորի Գրիգորյանին նվիրված հուշաղբյուրի բացման արարաողությունը:
Ասում են՝ պատմությունը չի կրկնվում, սակայն այն կրկնվում է: 2020 թվականի Արցախյան պատերազմը դրա վառ ապացույցն է, երբ ժողովրդավար աշխարհը ձեռքերը ծալած լուռ հետեւում էր, թե ինչպես է սպանվում հինավուրց մի ազգ` իր հայրենիքում:
Արմեն Գրիգորի Գրիգորյանը ծնվել է 1992 թ. օգոստոսի 27-ին Սիսիան քաղաքում։ 1999-2009 թթ․ սովորել եւ գերազանց առաջադիմությամբ ավարտել է Սիսիանի թիվ 5 միջնակարգ դպրոցը։ 2009 թ․ ընդունվել եւ 2014 թ․ գերազանց ավարտել է Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի տնտեսագիտության բաժինը։ 2014 թ․ ընդունվել է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ, որն ավարտելուց հետո ծառայության է անցել Ջրականի զորամասում:
2016 թ․ Ջրականի զորամասի հրետանային դասակի հրամանատար Արմեն Գրիգորյանը մասնակցել է ապրիլյան քառօրյա պատերազմին, դրսեւորելով մասնագիտական բարձր հատկանիշներ, ոգու արիություն, իրավիճակին համապատասխան կողմնորոշվելու ու գործելու կարողություն:
2018 թ․ տեղափոխվել է Սիսիանի զորամաս, զուգահեռ սովորել Խաչատուր Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանի իրավագիտության ֆակուլտետի մագիստրատուրայում:
2020 թ․ սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանը լայնամասշտաբ պատերազմ սկսեց․ սեպտեմբերի 28-ին Արմեն Գրիգորյանն ու իր մարտկոցը մեկնեցին Արցախ:
Արմեն Գրգորյանին կարոտով, ցավով, հպարտությամբ են հիշում նրան ճանաչողները, հատկապես` մարտական ընկերները:
2020 թ․ հոկտեմբերի 14-ի գիշերը թշնամու անօդաչուի հարվածից ռազմամթերքով բեռնված մեքենան պայթում է. զոհվում է երիտասարդ, կյանքով, ավյունով ու հերոսական ընթացքը շարունակելու մղումով լցված հայ սպան…
Արմենը մերօրյա հերոսն է, իսկական հայի, զինվորականի եւ սպայի օինակ:
Մինչ հուշաղբյուրին ծաղիկներ կխոնարհեին` հոգևոր հովիվը Տերունական աղոթք հնչեցնելուց հետո օծեց հուշաղբյուրը:
Արմենի ծնողները, ընտանիքի անդամները, հարազատներն ու բարեկամները արցունքով լի աչքերով փորձում են սփոփանք գտնել, բայց իրականում մի ամբողջ կյանքն էլ բավարար չէ սփոփանք գտնելու համար:
-Այսօր տխրելու համար չենք հավաքվել, այլ` հպարտանալու և Արմենի մասին հիշողությունները վառ պահելու համար: Ի վերջո, մեր հիշողություններով պիտի ապրեցնենք Արմենին, -ասում է եղբայրը:
Լիանա Գեւորգյան
